De patronale vuvuzela (zomerblog 2)

De verenigde werkgevers hadden in januari al een winteroffensief, onder de vlag “Laat ons ondernemen”. Sinds een paar weken loopt ook een zomeroffensief. Een dat veel weg heeft van het vervelende vuvuzela-getrompetter op de Wereldbeker in Zuid-Afrika: oorverdovend, monotoon, ononderbroken, ongefilterd doorgeseind door de media en vooral danig op de zenuwen werkend. Over de loonkosten die de pan uit swingen. De belastingen die te hoog zijn voor de ondernemingen. Het tijdkrediet dat een hangmat is. De werkloosheidsuitkeringen die te hoog zijn en te lang duren. De welvaartsvastheid van de uitkeringen die te veel kost. De pensioenen die te duur worden. De gezondheidszorgen die sterk groeien. De ambtenaren waarvan er te veel zijn. En de vakbonden die een rem zijn op verandering en ondernemen.

Ondernemingen en kapitaalsector in de verdediging

Het is al te doorzichtig. De financiële crisis heeft de overheidsschuld en het overheidstekort serieus opgeblazen. Europa eist dat we tegen 2015 het evenwicht op de begroting herstellen. Zodat de nieuwe federale regering voor de opgave staat voor 20 à 22 miljard euro te saneren. De werkgevers zien de bui al hangen: geen geld meer voor loonkostverlagingen, bijkomende belastingen op kapitaal, afroming van de superwinsten in de energiesector, een rem op de ontsporing van de notionele intrestaftrek, sterkere engagementen van de bedrijven voor jobs en opleiding, strijd tegen de fiscale en bijdragefraude en tegen de belastingontwijking door de ondernemingen, de zelfstandigen en de hoge inkomens. De hogepriesters van de financiële markten vrezen zelfs een stortbui. Want wereldwijd zie je hoe de overheden de factuur voor de reddingsplannen beginnen te presenteren aan de banken en de speculanten, die ons hebben opgezadeld met deze crisis zonder weerga.

Budgettaire sanering? Over naar werknemers

En dus zie je hoe de werkgevers en de financiële markten de paraplu’s bovenhalen, om de budgettaire exit uit de crisis door te schuiven naar de werknemers en de mensen die moeten leven van een uitkering. Daarbij niet vies van een paar halve waarheden. Want het doel heiligt de middelen. En dat doel is vermijden dat de rijkeren, de vermogenden, de werkgevers of de financiële sector, enige hinder ondervinden van de budgettaire sanering.

Dit alles onder luide aanmoediging van al wie vóór de financiële crisis al vond dat ons sociaal model maar niks is en in die budgettaire sanering de gelegenheid bij uitstek zien om eindelijk eens het mes te zetten in arbeidsbescherming, sociale zekerheid, collectieve diensten en rechtvaardige fiscaliteit.

Evenwicht?

Het ACV ging steeds voor een evenwichtige aanpak. De werknemers vinden het prima dat het de ondernemingen en de economie goed gaat. Daartegenover moet dan wel staan dat ook de werknemers hun deel krijgen voor hun bijdrage, hun arbeid en dat zij sociaal beschermd worden. Die evenwichten worden sedert WOII vastgelegd in het sociaal overleg. Van overheid en regeringen wordt verwacht dat zij die evenwichten respecteren. Van de toekomstige regering valt dit af te wachten. Het zomeroffensief van de werkgevers lijkt aan te geven dat de tijd van de evenwichten voorbij is. Maar dit is zonder het ACV gerekend.