Naar een ultraliberaal of antisociaal Vlaanderen?
BHV, de financiering van Brussel en de personenbelasting zouden tot vannacht de knelpunten geweest zijn bij de regeringspreformatie. De meer politieke onderdelen van het overleg interesseren ons uitermate, maar als "schoenmaker blijven wij beter bij onze leest", dat zijn de sociale aangelegenheden.
Vlaanderen heeft Vlaams gestemd, het heeft de politici duidelijk gemaakt dat ze nu eindelijk eens een oplossing moeten vinden voor BHV en de staat goed moeten hervormen. Maar dat de Vlamingen tegelijk voor een ultraliberaal of antisociaal Vlaanderen kozen, geloof ik niet. Dat zij willen dat dit compromisloos gebeurt, geloof ik evenmin.
Ook in het overlegde sociaal model van ons land heeft Vlaanderen en hebben ook Vlamingen een vooraanstaande rol gespeeld en dat is nog zo. Dat de meerderheid van de Vlamingen onze samenleving wil zien op zijn Unizo’s of zijn Voka’s, geloof ik dus niet. Dan zouden er niet zoveel mensen zijn die zich sociaal engageren in allerlei verenigingen, dan zouden er geen 1,7 miljoen mensen lid zijn van het ACV of er zich vrijwillig en onbezoldigd engageren voor hun collega’s. Tel daarbij nog eens de andere vakbonden en dan is meteen duidelijk dat wij even na de Scandinavische landen de hoogste syndicalisatiegraad ter wereld hebben. Die aantallen zijn alleen maar gestegen de laatste tien jaar.
Dit is erg belangrijk, sociale vrede en de macht van het getal zijn de argumenten voor werkgevers en politici om werknemers ernstig te nemen, om met ons in overleg te treden. Niet iedereen ziet dit graag. Niet iedereen ziet ons sociaal model graag. Niet dat dit perfect is, niet dat het niet regelmatig moet bijgesteld worden. Maar als het de bedoeling is met de regionalisering van bepaalde sociale domeinen ons sociaal weefsel te ontrafelen, dan zullen wij dit duidelijk maken, in de eerste plaats aan onze leden en aan het ganse publiek en zullen een massa Vlamingen ons daarin steunen. Het ACV volgt de regeringsonderhandelingen nauwgezet op en is echt niet van plan bij te pakken te gaan zitten. We hebben de liberalen ook leren leven en werken met vakbonden en met het sociaal overleg.
Kinderbijslagen
Gezondheidzorg, kinderbijslagen en arbeidsmarktbeleid zijn dus geen neutrale materies, dat hebben wij in onze vorige blogs al duidelijk aangegeven. Laat ons de kinderbijslag nog even terugnemen. Het ACV en het ACW hebben de familiale politiek steeds hoog in het vaandel gevoerd. Dat doen wij nog en zullen wij blijven doen. Mijnheer Pauly van de Gezinsbond hoefde echt niet zo kritisch te zijn voor ons standpunt, want in onze blog stelden wij letterlijk dat er veel te zeggen is voor het recht van het kind als uitgangspunt en dat kinderbijslagen en een kindvriendelijk beleid dus niet afhankelijk hoeven te zijn van het statuut van de ouders. Het stelsel kan dus herdacht worden. Maar wij komen ook op voor de kinderen van Wallonië en Brussel en weten dat een regeling voor Brussel moeilijk is. Een apart kinderbijslagsysteem voor Brussel of de keuze laten aan elke Brusselse familie voor een Vlaamse of een Waalse kinderbijslag? Beweren dat dit het systeem niet ingewikkelder maakt, is toch een beetje raar, niet? Oplossingen zoeken veronderstelt in de eerste plaats problemen willen zien.
En wie A zegt, moet B zeggen. Ik hoor de Gezinsbond niets zeggen over de financiering. Wanneer delen van de sociale zekerheid zoals de kinderbijslagen losgetrokken worden van de sociale zekerheid, dan moeten daar middelen voor gezocht worden, want dan is het niet meer logisch de factor arbeid er verder mee te belasten. Dus kiezen is altijd een beetje verliezen. Men moet weten wat men wil en er dan ook de consequenties bijnemen. Onze aanwijzingen t.a.v. de Gezinsbond zijn vriendelijk bedoeld en enkel een uitnodiging voor verder overleg, zoals wij altijd al deden.
Arbeidsmarktbeleid
Het arbeidsmarktbeleid en vooral de werkloosheidsuitkering uit elkaar trekken,bijvoorbeeld in een beperkte federale uitkering en een toeslag bepaald door de regio’s in functie van gezinstoestand en duur van de werkloosheidsuitkering… Kom zeg, dit is er een potje van maken. Nogmaals, er is zeker wat mogelijk om regio’s verantwoordelijkheid te geven qua doelgroepenbeleid en RSZ-kortingen. Maar fantasieën die het systeem onderuit halen, duur en ondoorzichtig zijn en waarvan de mensen niet beter worden, gaan wij niet pikken.
In de gezondheidszorg lijkt er heel wat te bewegen, ik hoop dat men daar rekening gehouden heeft met wat de specialisten van de CM daarover zeggen.
Wie betaalt?
Wij maken ons ook nogal wat zorgen over het budget. Dat wordt een hachelijk punt voor een volgende regering en voor al wie sociaal en economisch bezig is. Er wordt gejongleerd met grote enveloppes geld voor gewesten en gemeenschappen. Of de herfinanciering van Brussel dan al meegerekend is, is helemaal niet duidelijk. Wij mogen niet vergeten dat er een tekort van 22 à 25 miljard moet opgelost worden. In onze vroegere afleveringen van de zomerblog hebben wij gepleit voor een heel rechtvaardige benadering en niet voor gemakkelijkheidsoplossingen zoals indexsprongen enz. En onderzoekers hebben ons aangetoond dat het vooral het federale niveau is dat de last van de vergrijzing zal moeten dragen. Wat ons betreft is bij een staatshervorming dus ook nood aan een nieuwe realistische financieringswet. Dit is wellicht nog wat te vroeg in het proces van de regeringsvorming, maar wel essentieel.
Duidelijk is dat deze regeringspreformatie en bijhorende staatshervorming sociaal niet neutraal zijn. Het ACV zal ook nu zijn rol opnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten